پس از آنکه عمر سعد وارد کربلا گردید،پیکی نزد امام حسین (علیه السلام) فرستاد و از آن حضرت خواست تا منظور خود را از روی آوردن به این دیار آشکار سازد. پس از دریافت پاسخ امام (علیه السلام) به ایجاد صلح و سازش امیدوار گردید. از آن پس میان امام (علیه السلام) و عمربن سعد پیام های دیگری مبادله شد که موجب فروکشی حساسیت ها و کاهش خصومت گردید،اما عبیدالله بن زیاد که بر جریان کربلا و نحوه رفتار عمر بن سعد با امام حسین (علیه السلام) اشراف و نظارت داشت،حاضر به مصالحه و پایان ماجرا بدون خونریزی نبود و تلاش می کرد که این امر را سخت تر و حادتر نماید.
از این رو در هفتم محرم نامه ای برای عمر بن سعد نوشت و به وی دستور داد که بر امام حسین (علیه السلام) سخت گیرد و میان آن حضرت و آب فرات حایل گردد تا در پی تنگی و مشقت برای تهیه آب آن حضرت را وادار به تسلیم نماید.
عمر بن سعد که دلبسته حکومت ری بود، فرمان را گردن نهاد و از همان روز مانع دستیابی امام حسین (علیه السلام) و یاران آن حضرت به آب فرات گردید.

(الإرشاد ص 434)