پیوند: http://ghoba-tehran.womenhc.com/?p=8628&more=1&c=1&tb=1&pb=1

دیلم بن عمر مى گوید: آن روز که کاروان اسیران آل رسول وارد شام شدند، من در شام بودم و حرکت آنان را در شهر با چشمان خویش دیدم . اهل بیت را به طرف مسجد جامع شهر آوردند، مدتی آنان را متوقف ساختند..
در این میان پیرمردى از شامیان در برابر على بن الحسین که سالار آن قافله شناخته مى شد ایستاد و گفت :خداى را سپاس که شما را کشت و مردمان را از شر شما آسوده ساخت و پیشواى مؤمنان - یزید بن معاویه - را بر شما پیروز گردید.
على بن الحسین - علیه السلام - لب فرو بسته داشت تا آنچه پیرمرد در دل دارد بگوید.
وقتى سخنان پیرمرد به پایان رسید امام فرمود:
همه سخنانت را گوش دادم و تحمل کردم تا حرفهایت تمام شود. اکنون شایسته است تو نیز سخنان مرا بشنوى .
پیرمرد گفت : براى شنیدن آماده ام ؟ على بن الحسین - علیه السلام - فرمود: آیا قرآن تلاوت کرده اى ؟
پیرمرد: آرى .
على بن الحسین(ع) فرمود : آیا این آیه را خوانده اى که خداوند مى فرماید:"قل لااسالکم علیه اجرا الا المودة فى القربى”
یعنى اى پیامبر به مردمان بگو من در برابر تلاشهایى که براى هدایت شما به کار بسته ام پاداشى نمى خواهم جز این که خویشان و نزدیکان مرا دوست بدارید،پیرمرد گفت:"آرى این آیه را خوانده ام ولى این آیه چه ارتباطى با شما دارد؟”
امام سجاد (ع) فرمود: مقصود این آیه از خویشان پیامبر مائیم .
مرد شامى : آیا شمایید ذوى القربى و خویشاوند پیامبر؟
امام سجاد(ع ): بلى ما هستیم . آیا تلاوت کرده اى این آیه را “انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهبرا”
یعنى : همانا خداوند اراده کرده است که پلیدى و گناه از شما اهل بیت زدوده شود و شما را به گونه اى بى بدیل پاک گرداند.
مرد شامى که تا آن لحظه با منطق قرآنى اهل بیت مواجه نشده بود وآنچه از اسلام شنیده و شناخته بود، گزافه هاى دستگاه تبلیغاتى و مسموم اموى بود، به خود آمد، شرمسار شد، دستهایش را به سوى آسمان بالا برد و با همان طنین که تا لحظه اى قبل ندانسته و ناخواسته براى دستگاه اموى شعار مى داد، به توبه و استغفار پرداخت.
مرد شامى سه مرتبه از درگاه خداوند طلب آمرزش کرد و گفت : خداوندا من از دشمنى خاندان پیامبرى بیزارى مى جویم و به سوى تو رو مى آوریم . و انزجار خود را از کشندگان خاندان پیامبر (ص ) اعلام مى کنم . من روزگاران دراز قرآن تلاوت کرده ام ولى تا امروز مفاهیم و معارف آنرا درک نکرده بودم .
آنچه میان على بن الحسین - علیه السلام - و این مرد شامى رد و بدل گردید شاید نخستین ضربه اى بود که بر پندار خفته شامیان وارد شد و باورهاى گذشته آنان را بشدت مخدوش ساخت و هلهله هاى و شادمانیهاى آنان را به سردى و سکوتى پر معنا فرو برد.

پیوند: http://s-alidosti.womenhc.com/?p=8685&more=1&c=1&tb=1&pb=1

هر روز با کاروان ارباب و سالار شهیدان همراه خواهیم شد و هم قدم کاروان نینوا پا در عرصه جهاد امر به معروف و نهی از منکر خواهیم گذاشت. هر روز ماه محرم به نام یکی از بزرگان کاروان کربلا و یکی از شهیدان دشت سرخ نینوا نامگذاری گردیده است.

بعد از شهادت سالار شهیدان همراه خواهیم شد با کاروان زینبی و کاروان امام سجاد (ع).

در روزهای بعد از عاشورا هیچ واقعه مهمی غیر از محنت و اندوه اهل بیت در مسیر کوفه به شام دیده نشده و منابع موثق مطلب و واقعه مهمی را ذکر نکرده و خط نوشته ای در منابع و مقاتل اهل بیت یافت نشده است. در روزهای بعدی همراه با کاروان امام (ع) خواهیم بود در شهر شام و وقایع مهم در روزهای آینده.

گام به گام با کاروان کربلا با ما باشید.

قال الصادق (عليه السلام):
من لم يأت قبر الحسين (عليه السلام) و هو يزعم انه لنا شيعة حتى يموت فليس هو لنا شيعة و ان كان من اهل الجنة فهو من ضيفان اهل الجنة


امام صادق (عليه السلام) فرمود:
كسى كه به زيارت قبر امام حسين نرود و خيال كند كه شيعه ما است و با اين حال و خيال بميرد او شيعه ما نيست واگر هم از اهل بهشت باشد از ميهمانان اهل بهشت خواهد بود.

كامل الزيارات، ص 193، بحار الانوار، ج 98 ص4

پیوند: http://ghoba-tehran.womenhc.com/?p=8632&more=1&c=1&tb=1&pb=1

نزول عذاب به اصحاب فيل
لشكر ابرهه نزديك خانه خدا رسيد و در جلو فيل عظيم الجثّه را نگه داشتند اين فيل بر جاى ماند و حركت نكرد بالاخره آنرا كنار زدند لشكر حركت كرد.
از درگاه خداوند متعال مرغان گروه گروه ماءموريت يافتند كه همه لشكر را نابود كنند و هر يك حامل سه عدد گل پخته مانند سنگ يكى در منقار و دو عدد ديگر در پاها يكى در پاى راست و ديگرى در پاى چپ بود كه با هدف گيرى خيلى دقيق هر يك سنگ بر فرق يك نفر از لشكر ابرهه فرود مى آورد و نابود مى كرد بالاخره همه لشكر هلاك شدند و ابرهه فرار كرد و نزديك نجاشى آمد قضيه را گفت و سر بلند كرد ديد يكى از همان مرغان بالاى سر اوست به نجاشى نشان مى داد كه اين مرغان بودند هنوز سخنش ‍ تمام نشده بود هدف گِل آن مرغ قرار گرفت و هلاك شد.
خداوند متعال قضيه اصحاب فيل را در سوره فيل به پيغمبر (صل اللّه عليه و آله و سلم ) بيان مى فرمايد.
بسم الله الرحمن الرحيم الم تر كيف فعل ربّك باصحاب الفيل

” الم” يعنى آيا نمى دانى پروردگارت باصحاب فيل چه كرد، آيا اراده زشت آنها را از بين نبرد، فرستاد خداوند بر آنها مرغ ابابيل را كه سنگى از گل پخته بر ايشان مى انداخت و آنها را مثل كاه (يا برگ ) ماءكول قرار مى داد.

قال الصادق (عليه السلام):
زوروا كربلا و لا تقطعوه فاءن خير أولاد الانبياء ضمنته…

امام صادق (ع) فرمود:
كربلا را زيارت كنيد و اين كار را ادامه دهيد، چرا كه كربلا بهترين فرزندان پيامبران را در آغوش خويش گرفته است.

كامل الزيارات، ص 269

تغییر قبله
پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) از اول بعثت سیزده سال در مکه معظمه به طرف بیت المقدس نماز خواند و بعد از هجرت هفده یا نوزده ماه به طرف مدینه منوره و مجدداً به سمت بیت المقدس ایستاد. لذا برخى از یهودیان به پیامبر(صلى الله علیه وآله) ایراد کردند که تو تابع قبله ما هستى، پیامبر(صلى الله علیه وآله) سخت غمناک شد و دوست داشت که خداوند قبله را تغییر دهد; پیامبر(صلى الله علیه وآله)شبانه روى به آسمان کرد و منتظر امر خدا شد. روز شانزدهم محرم به مسجد بنى سلمه رفت و مشغول خواندن نماز ظهر به سمت بیت المقدس شد که جبرئیل در رکعت دوم نازل شد و عرض کرد: (قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِکَ فِى السَّماءِ فَلَنُوَلِّیَنَّکَ قِبْلَةً تَرْضَاهَا فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطَرَالْمَسْجِدِ الْحَرامِ…)(1) «نگاه هاى انتظارآمیز تو را به سوى آسمان (براى تعیین قبله نهائى) مى بینیم! اکنون تو را بهئسوى قبله اى که از آن خشنود باشى، باز مى گردانیم. پس روى خود را به سوى مسجدالحرام کن! و هر جا باشید، روى خود را به سوى آن برگردانید! وکسانى که کتاب آسمانى به آنها داده شده، به خوبى مى دانند این فرمان حقى است که از ناحیه پروردگارشان صادر شده; و خداوند از اعمال آنها (در مخفى داشتن این آیات) غافل نیست»!در این هنگام جبرئیل دست پیامبر(صلى الله علیه وآله) را گرفت و به سمت کعبه معظمه برگراند.این قضیه پس از رجوع پیامبر(صلى الله علیه وآله) از جنگ بدر در سال دوم هجرى قمرى اتفاق افتاد و آن مسجد اکنون به «ذوالقبلتین» مشهور است.(2)
ـــــــــــــــــــ
1-بقره، آیه 144.
2-حوادث الایام، صفحه 46.

پیوند: http://www.ghadeer.org

هجوم مسلمانان به دمشق

مسلمانان پس از پيروزهايى كه در نبرد با مسيحيان و سپاهيان روم در جبهه هاى شرقى شام مانند اجنادين ، بصرى و مرج صفر به دست آورده بودند، نيروهاى خويش را برى نبرد با مدافعان شهر تاريخى دمشق (مركز كشور سوريه كنونى ) متمركز كردند. سپاه مسلمانان در آغاز زمين هاى سرسبز و هموار دمشق مانند و مرج صفر و كليساهاى آن را با قدرت تصاحب كردند و پس از 15 روز اقامت در اين منطقه ، به سوى دمشق رهسپار شدند. آنان در شانزدهم محرم سال 14 هجرى به دمشق هجوم آورده و آن را از چند سو به محاصره خويش درآوردند.
مدافعان شهر، تمام درهاى شهر را به روى مسلمانان بسته و در داخل شهر سنگربندى كردند.
خالد بن وليد به فرماندهى پنج هزار رزمجو در سمت شرقى دمشق آماده نبرد شد. وى علاوه بر اين گروه ، فرماندهى كل نيروها را نيز بر عهده داشت . اما در همان هنگام عزل وى از فرماندهى كل صادر گرديد و اين مقام به ابوعبيده جراح واگذار شد.
عمرو بن عاص در باب توما، شر حبيل در باب فراديس ، ابوعبيده در باب جابيه ، يزيد بن ابى سفيان ، در باب الصغير و ابو دردا در برزه با انبوه سپاهيان خويش ، دژهاى استوار دمشق را در محاصره گرفته بودند.
اسقف بزرگ شهر، چون اوضاع را خطرناك و وحشت آورديد، به بالاى دژى كه در مقابل خالد بن وليد بود آمد و وى را به صلح و سازش دعوت كرد. خالد پذيرفت و وارد دژ شد و پس از گفت و گوهاى طرفين ، صلح نامه اى نوشته شد طرفين امضا كردند. متن صلح نامه چنين است :
بسم الله الرحمن الرحيم . هذا ما اعطى خالد بن الوليد اهل دمشق اذا دخلها اعطاها امانا على انفسهم ، و اموالهم ، و كنائسهم ، و سور مدينتهم لايهدم ، و لا يسكن شيى من دورهم ، لهم بذلك عهدالله ، و ذمة رسوله صلى الله عليه و آله و سلم و الخلفاء و المؤ منين ، لا يعرض لهم الا خيرا اذا اعطوا الجزية .
به نام خداوند بخشاينده مهربان . اين ، چيزى است كه خالد بن وليد به اهل دمشق اعطا مى كند. به اين كه هنگامى وارد شهر دمشق گرديد به مردم اين شهر آسيبى نرساند و از جهت جانشان ، دارايى شان و كليساهاى آنان تاءمين دهد و ديوارها و دژهاى شهر را تخريب نكند و در خانه هاى مردم ، كسى را ساكن نگرداند. اين تعهدى است الهى و بر ذمه رسول خدا صلى الله عليه و آله و خلفا و مؤ منان است براى اهالى دمشق كه با اين مردم جز به نيكى رفتار نشود مادامى كه به وظيفه خود در پرداخت جزيه (ماليات اهل كتاب ) عمل نمايند.
اما دسته سربازان ابوعبيده جراح كه در باب جابيه ، كمين كرده بودند، بدون اطلاع از سازش خالد بن وليد، به داخل دژها نفوذ كرده و وارد شهر شدند و ميان آنان و مدافعان شهر نبردى سنگين درگرفت .
مسلمانان مهاجم ، مدافعان دمشق را وادار به شكست و عقب نشينى نمودند و به پيش روى خويش ادامه دادند، تا اين كه در محله ((مقسلاط)) (بازار مسگرها) با نيروى خالد بن وليد كه پيش از اين بدون جنگ وارد شده بودند، تلاقى نمودند.
اسقف دمشق به فرمان دهان و سپاهيان مسلمان كه از سوى ديگر هجوم آورده بودند، پيام داد كه ما با خالد بن وليد مصالحه كرده ايم . با اين حال چگونه دسته ها و گروه هاى ديگرى از سربازان مسلمان در شهر ما تاخت و تاز مى كنند؟
سربازان مسلمان پاسخ دادند كه فرماندهاى سپاه با ابوعبيده جراح است ، نه خالد بن وليد، و مصالحه وليد براى ما ارزشى ندارد. اما ابوعبيده جراح كه متوجه مصالحه خالد بن وليد با اسقف دمشق شده بود، به سربازان مسلمان دستور داد كه نبرد را متوقف كرده و به صلح نامه پاى بند باشند.
آن روزى كه مسلمانان وارد دمشق شده و اين شهر بزرگ را گشودند، روز عيد مسيحيان بود. مسيحيان ، آن روز را بنا بر جشن و شادمانى داشتند كه با ورود مسلمانان ، جشن آنان تبديل به اندوه و شرمسارى گرديد.
لازم به يادآورى است كه از هنگام هجوم مسلمانان به دمشق تا تصرف آن ، چندين ماه طول كشيد. زيرا آنان به مدت شش ماه اين شهر را از چهار طرف در محاصره خويش داشتند. پس از تصرف دمشق از سوى مسلمانان ، بسيارى از مسيحيان از اين شهر كوچ كرده و به ((انطاكيه )) نقل مكان نمودند و خانه هاى خالى آنان در اختيار مسلمانان قرار گرفت .
فتح خلدون ، فتح دمشق را در ماه رجب همان سالى مى داند كه عمر بن خطاب به خلافت رسيده بود. بنا به گفته وى ، نخستين كار عمر پس از تصاحب خلافت ، عزل خالد بن وليد از فرماندهى شام و نصب ابوعبيده جراح به جاى وى بود. ولى ابوعبيده ، امارت خويش را تا پايان فتح دمشق نگه مى داشت .
ابو عبيده از اين طريق ، مانع از هم پاشيدگى سپاه مسلمانان و ضعف احتمالى آنان در برابر سپاهيان روم گرديد.

پیوند: http://alzahra-hamedan.womenhc.com/?p=8545&more=1&c=1&tb=1&pb=1

هجرت سرنوشت ساز زسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از مکه معظمه به مدینه منوره حیات تازه ای به دین اسلام و مسلمانان بخشید.به دستور آن حضرت این هجرت مبدأ تاریخ اسلام گردید.
بدین ترتیب تاریخ اسلام با ماه قمری شناخته می شد، و مسلمانان پیش از آنکه در زمان عمر به تدوین تاریخ بپردازند،با آن آشنا بودند؛ گرچه توین آن به شکل رسمی در زمان عمر آغاز شد.در این دوره برخی از استانداران ایالت های اسلامی و بعضی از دوراندیشان مدینه منوره، لزوم انتخاب تاریخ ویژه ای برای مسلمانان(به صورت سالانه) را بارها به اطلاع خلیفه رساندند،که در پس آن عمر تصمیم گرفت برای مسلمانان تاریخ ویژه رسمی را تدوین نماید.
در آن جمع برخی،سال تولد پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم)،برخی سال بعثت آن حضرت و برخی دیگر سال رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به عنوان مبدأ تاریخ اسلام پیشنهاد کردند، اما امیر مؤمنان (علیه السلام) نیز که در آن نشست حضور داشت، یشنهاد فرمود: به خاطر اهمیت هجرت پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) از مکه به مدینه،آن را مبدأ تاریخ اسلام قرار دهند، عده ای از حاضران، از خلیفه وقت،پیشنهاد امام علی (علیه السلام) را اصلح دانست و همان را تأیید نمود؛ آن گاه عمر داد که از آن پس هجرت پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم) مبدأ تاریخ اسلامی قرار گیرد.
موضوع دیگر گفت و گوی مسلمانان تعیین اولین ماه سال قمری بود. در این باره نیز پیشنهاد های متعددی ارایه شد. سرانجام  عمر به پیشنهاد عثمان بن عفان که معتقد بود اول محرم را، نخستین روز سال بدانند، ترتیب اثر داد و به فرمان او ماه محرم ، نخستین ماه از سال قمری گردید.(ابن عساکر ، تاریخ دمشق،ج 1،ص 37)
برخی نیز گفته اند: پیشنهاد شروع سال از ماه محرم نیز توسط امام علی (علیه السلام)مطرح گردید؛ (سیره ابن هشام،ج2،ص 279)
با این حساب هجرت پیامبر،سومین ماه از سالاول هجری قمری گردید.

قال الرضا عليه السلام:

” يا دعبل! احب ان تنشدنى شعرا فان هذه الايام حزن كانت علينا اهل البيت عليه السلام.”

امام رضا عليه السلام به دعبل (شاعراهل بيت) فرمود:

اى دعبل! دوست دارم كه برايم شعرى بسرايى و بخوانى، چرا كه اين روزها (ايام عاشورا) روز اندوه و غمى است كه بر ما خاندان رفته است.

(جامع احاديث الشيعه، ج 12، ص567)