كربلا

زمان: هفتم محرم الحرام 61 هجري

تعداد نظامياني كه لباس و سلاح جنگي و حقوق از حكومت غاصب بني اميه گرفته و به جنگ امام حسين(ع) آمده بودند را، بالغ بر 30 هزار جنگجو نوشته‌اند. عمر بن سعد نامه‌اي بدين مضمون از عبيدالله دريافت كرد كه: با سپاهيان خود بين امام حسين(ع) و اصحابش و آب فرات فاصله بينداز به طوري كه حتي قطره‌اي آب به امام (ع) نرسد، همان گونه كه از دادن آب به عثمان بن عفان خودداري شد! عمر بن سعد 500 سوار را در كنار شريعه فرات مستقر كرد. يكي از آنها فرياد زد: حسين!… به خدا سوگند كه قطره‌اي از اين آب را نخواهي آشاميد تا از عطش جان دهي! حضرت فرمود: «خدايا! او را از تشنگي هلاك كن و هرگز او را مشمول رحمتت قرار مده». حميد بن مسلم مي‌گويد به چشم خود ديدم كه نفرين امام (ع) عملي گشت. امام حسين (ع) سپاه دشمن را چنين نفرين كرد: بار خدايا! باران آسمان را از اينان دريغ كن، و بر ايشان تنگي و قحطي (همچون سالهاي يوسف) پديد آور، و آن غلام ثقفي (حجاج بن يوسف) را برايشان بگمار تا جام زهر به ايشان بچشاند، و انتقام من و اصحاب و اهل بيت و شيعيان مرا از اينان بگيرد.

پیوند: http://z-emadi.womenhc.com/?p=8002&more=1&c=1&tb=1&pb=1

عبدالله بن حسین معرف به علی اصغر (به عربی: عبدالله بن حسین علی الأصغر) نام کوچک‌ترین فرزند حسین بن علی (امام سوم شیعیان) است که مادرش رباب می‌باشد علی اصغر که در ۱۰ رجب سال ۶۰ هجری در مدینه متولد شده و در ۱۰ محرم سال ۶۱ هجری در شش ماهگی در کربلا کشته شد. علی اصغر یکی از چند نفری است که در بین شیعیان به باب‌الحوایج معروف می‌باشند.

کشته شدن :

در جزئیات کشته شدن وی اختلاف‌های است ولی در کل علما نحوه آن را اینگونه بیان می‌کنند در روز عاشورا در کربلا علی اصغر شیر خوار بود و از تشنگی بی تاب شده بود حسین بن علی او را به میدان جنگ می‌برد و او را بر دودستان خود قرار می‌دهد و می‌گوید
  از یاران و فرزندانم، کسی جز این کودک نمانده‌است. نمی‌‏بینید که چگونه از تشنگی بی تاب است؟ اگر مرا رحم نمی‌کنید حداقل به این کودک رحم کنید.
  

در این حال در بین سپاهیان عمر سعد تشکیک ایجاد شد که ما برای جنگیدن با کودکان نیامده‌ایم در این حال عمر سعد به حرمله دستور داد که با تیر سه شعبه کودک را بکشد و در این حین که حسین بن علی در حال گفتگو بود تیری از کمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم علی اصغر را درید.حسین بن علی خون گلوی او را گرفت و به آسمان پاشید.

پیوند: http://alzahra-goldasht.womenhc.com/?p=8022&more=1&c=1&tb=1&pb=1

پیوند: http://zahraeiye-najafabad.womenhc.com/?p=8038&more=1&c=1&tb=1&pb=1

- در روز هفتم محرم «عبیدالله بن زیاد» ضمن نامه‌ای به «عمر بن سعد» از وی خواست تا با سپاهیان خود بین امام حسین و یاران و آب فرات فاصله ایجاد کرده و اجازه نوشیدن آب به آنها ندهد.
«عمر بن سعد نیز بدون فاصله «عمرو بن حجاج » را با ۵۰۰ سوار در کنار شریعه فرات مستقر کرد و مانع دسترسی امام حسین علیه‌السلام و یارانش به آب شدند.

- در این روز مردی به نام «عبدالله بن حصین ازدی » - که از قبیله «بجیله » بود - فریاد برآورد «ای حسین! این آب را دیگر بسان رنگ آسمانی نخواهی دید! به خدا سوگند که قطره‌ای از آن را نخواهی آشامید، تا از عطش جان دهی!»، امام حسین علیه‌السلام فرمودند «خدایا! او را از تشنگی بکش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار نده»،
«حمید بن مسلم» می‌گوید «به خدا سوگند که پس از این گفتگو به دیدار او رفتم، در حالی که بیمار بود، قسم به آن خدایی که جز او پروردگاری نیست، دیدم که عبدالله بن حصین آن قدر آب می‌آشامید تا شکمش بالا می‌آمد و آن را بالا می‌آورد و باز فریاد می‌زد: العطش! باز آب می‌خورد، ولی سیراب نمی‌شد، چنین بود تا به هلاکت رسید».

پیوند: http://alzahra-ahmadabad.womenhc.com/?p=7992&more=1&c=1&tb=1&pb=1

پیوند: http://mantaghe4.womenhc.com/?p=8019&more=1&c=1&tb=1&pb=1

كربلا

زمان: ششم محرم الحرام 61 هجري

عمربن سعد، نامه‌اي را از عبيدالله دريافت مي‌دارد كه مضمون آن چنين است: من از لشكر سواره و پياده چيزي را از تو فروگذار نكردم، و توجه داشته باش كه مأموراني سپرده‌ام تا هر روز وضعيت را به من گزارش كنند. حبيب بن مظاهر از حضرت اجازه مي‌گيرد تا نزد طايفه‌اي از بني اسد ـ كه در آن نزديكي‌ها زندگي مي‌كردند ـ رفته و آنان را به ياري فرا خواند، حضرت اجازه دادند. «حبيب» نزد آنها رفت و گفت: «امروز از من فرمان بريد و به ياري حسين بشتابيد تا شرف دنيا و آخرت از آن شما باشد». تعداد 90 نفر بپاخواستند و حركت كردند، اما در ميان راه با لشكر عمربن سعد برخورد كردند و چون تاب مقاومت نداشتند، پراكنده شده و برگشتند. «حبيب» به نزد حضرت رسيد و جريان را تعريف نمود. حسين(ع) گفت: «لاحول و لا قوه الا بالله» نامه امام حسين (ع) از كربلا به برادرش محمدبن حنفيه و بني هاشم: مثل اينكه دنيا اصلاً وجود نداشته (اين گونه دنيا بي ارزش و نابود شدني است) و آخرت هميشگي و دائم بوده و هست.

پیوند: http://masomiye-qom.womenhc.com/?p=7981&more=1&c=1&tb=1&pb=1

1- ياري طلبيدن حبيب بن مظاهر از بني اسد:
در شب ششم جناب حبيب بن مظاهر اسدي با اذن امام حسين (ع) براي آوردن ياور و كمك به قبيله ي بني اسد رفت ؛ اسديان پذيرفتند و حركت كردند ؛ ولي جاسوسان به عمر سعد خبر دادند و او عده اي را فرستاد تا مانع آنها شود . لذا درگيري رخ داد كه در اين ميان ؛ جمعي از بني اسد شهيد و زخمي و بقيه ناگريز به فرار شدند و حبيب به خدمت حضرت آمد و جريان را عرض كرد .  (الوقايع و الحوادث ،‌ج2 ، ص149)

3- تراكم لشكر يزيد در كربلا :
در بحار آمده : عبيدالله لشكر زيادي از سواره و پياده تا سي هزار نفر براي عمر سعد فرستاد و براي او نوشت

 با زيادي سواره و پياده ؛ براي تو جاي بهانه اي نگذاشته ام و بايد با جديت اقدام نمايي و گزارش آن را هر صبح و شام به نزد من بفرستي .
در ششم محرم بود كه عبيدالله ؛ عمر سعد را به جنگ با امام حسين (ع) تحريص كرد .

( وقايع الايام در احوال محرم الحرام ؛‌ص188)

2- اولين محاصره ي فرات در كربلا :
به نقلي در اين روز عمر سعد شبث بن ربعي خبيث را همراه سه هزار مرد سفاك با كوبيدن طبل و دهل كنار فرات فرستاد كه اطراف آن را به محاصره در آوردند .(تقويم شيعه ،‌ص 18)

پیوند: http://zahraeiye-najafabad.womenhc.com/?p=8034&more=1&c=1&tb=1&pb=1

شهادت قاسم بن الحسن علیه السلام

هنگامی که شب عاشورا امام حسین علیه السلام به یاران خود فرمود: فردا همه ی شما کشته خواهید شد، قاسم بن الحسن علیه السلام چون سنش کم بود، دوازده یا سیزده سال بیشتر نداشت، به لحاظ سن کمش خیال کرد که شاید این سعادت نصیب او نشود، عرض کرد من هم کشته خواهم شد؟ امام حسین علیه السلام به او مهربانی کرد و گفت: پسرم مرگ در نظرت چگونه است؟ عرض کرد، ای عمو از عسل شیرین تر است، فرمود: به خدا سوگند بله عمویت به فدایت باد، تو هم یکی از آن مردانی هستی که با من کشته می شوی، بعد از آنکه با بلای بزرگ آزمایش می شوی، و پسرم عبدالله کشته می شود، عرض کرد عمو به زنان هم حمله می کنند؟ تا عبدالله شیرخواره کشته می شود؟
 

فرمود: عمویت به فدایت باد، آنگاه که عبدالله کشته می شود، روح من از تشنگی خشک می گردد، به خیمه ها می آیم، آب و شیر می خواهم، هرگز نمی یابم، می گویم، پسر مرا به من بدهید، تا او را وداع کنم، او را برای من می آورند، او را در میان دستهایم می گیرم، فاسقی به سوی او تیر می اندازد، در آنحال که او ناله ی ضعیفی دارد تیر گلوی او را پاره می کند، خون او به کف دستم جاری می شود، او را با دستانم به سوی آسمان بلند می کنم، عرض می کنم پروردگارا در راه تو صبر می کنم و اجر آخرت حساب می کنم…

قاسم علیه السلام بیرون آمد از امام حسین علیه السلام اذن خواست به جنگ برود، اذن نداد. دست ها و پاهای امام حسین را آنقدر بوسید تا اذن داد. هنگامی که قاسم علیه السلام به طرف میدان می رفت امام حسین علیه السلام دست های خود را به گردن او انداخت، هر دو به شدت گریستند.

پیوند: http://zahraeiye-najafabad.womenhc.com/?p=7955&more=1&c=1&tb=1&pb=1

روز ششم…

ياري طلبي حبيب بن مظاهر از بني اسد

اولين محاصره فرات در كربلا

تراكم لشكر يزيد در كربلا

 

- در این روز «عبیدالله بن زیاد» نامه‌ای برای «عمر بن سعد» فرستاد که «من از نظر نیروی ظامی اعم از سواره و پیاده تو را تجهیز کرده‌ام، توجه داشته باش که هر روز و هر شب گزارش کار تو را برای من می‌فرستند».

- در این روز «حبیب بن مظاهر اسدی » به امام حسین علیه‌السلام عرض کرد «یابن رسول الله! در این نزدیکی طائفه‌ای از بنی‌اسد سکونت دارند که اگر اجازه دهی من به نزد آنها بروم و آنها را به سوی شما دعوت کنم»، امام علیه‌السلام اجازه دادند و «حبیب بن مظاهر» شبانگاه بیرون آمد و نزد آنها رفت و به آنان گفت «بهترین ارمغان را برایتان آورده‌ام، شما را به یاری پسر رسول خدا دعوت می‌کنم، او یارانی دارد که هر یک از آنها بهتر از هزار مرد جنگی است و هرگز او را تنها نخواهند گذاشت و به دشمن تسلیم نخواهند کرد، «عمر بن سعد» او را با لشکری انبوه محاصره کرده است، چون شما قوم و عشیره من هستید، شما را به این راه خیر دعوت می‌کنم …».
در این هنگام مردی از بنی اسد که او را «عبدالله بن بشیر» می‌نامیدند، برخاست و گفت «من اولین کسی هستم که این دعوت را اجابت می کنم»، سپس مردان قبیله که تعدادشان به ۹۰ نفر می‌رسید، برخاستند و برای یاری امام حسین علیه‌السلام حرکت کردند، در این میان مردی مخفیانه عمر بن سعد را آگاه کرد و او مردی بنام «ازرق » را با ۴۰۰ سوار به سوی‌شان فرستاد، آنان در میان راه با یکدیگر درگیر شدند، در حالی که فاصله چندانی با امام حسین علیه‌السلام نداشتند، هنگامی که یاران بنی‌اسد دانستند، تاب مقاومت ندارند، در تاریکی شب پراکنده شدند و به قبیله خود بازگشتند و شبانه از محل خود کوچ کردند که مبادا «عمر بن سعد» بر آنان بتازد، «حبیب بن مظاهرن به خدمت امام علیه‌السلام آمد و جریان را بازگو کرد، امام علیه‌السلام فرمودند «لاحول ولا قوة الا بالله»

پیوند: http://zahraeiye-najafabad.womenhc.com/?p=7952&more=1&c=1&tb=1&pb=1